2e, Soest

Traxtocht in herfst te Soesterduin. 25 oktober 2003.

En wéér waren ze er; alle tien! Zelfs méér dan de tien Traxioten in mei waren er nu present. Een aantal Trax-eigenaren had het artikeltje over de Trax-tocht in het voorjaar van 2003 gelezen in Support magazine. Ze hadden zich via de fabrikant, Permobil, gemeld voor deze editie van een tocht door de herfstige natuur.

De groep Traxioten was op deze manier zelfs versterkt met een aantal vrouwelijke deelnemers. Want met zo’n tocht wil je wel mee…een tocht die je eigenlijk helemaal niet verwacht van mensen met een handicap. Met een rolstoel door het zand? Over steile heuveltjes? En zó ver?

Wat moet dat dan wel niet zijn, zo’n rolstoel, zo’n Trax?

Een Trax is bij uitstek een buitenstoel, een buitengewone rolstoel. Want hij is robuust geconstrueerd, hij heeft sterke motoren, een 2-tal accu’s met een gigantisch vermogen (97 Ah), en een frame dat qua lengte aangepast kan worden aan de terreinomstandigheden. Tenslotte verraden de twee geprofileerde trekkerbandjes op de aangedreven wielen en de rolbeugel dat het wat de Trax betreft niet gauw te dol wordt.

Hij wordt verstrekt aan mensen bij wie een doordeweekse scootmobiel al gauw omver zou vallen of in tweeën zou breken vanwege de eisen die ze eraan stellen. En is zodoende èn een adequate èn (op de lange termijn) een goedkope oplossing van een mobiliteitsprobleem.

25 oktober 2003,

Enfin, 14 van deze Trax-eigenaren gingen op 25 oktober 2003 een dagje boslucht opsnuiven in het duin- en zandverstuivinggebied rond Soest. Ze kwamen ervoor uit Drenthe en uit Brabant, uit de Kop van Noord-Holland en uit Zuid-Limburg, uit Zuid-Holland en Brabant. Ze namen hun partner mee; en hun familie; en hun vrienden; en hun honden. En ze vergaten hun fiets niet! Want de niet-Traxioten konden, als de Traxioten over onverharde paden gingen, over verharde fietspaden ongeveer hetzelfde traject afleggen. Het zou zo’n 20 kilometer worden, die ze moesten afleggen, door een energievretend terrein van rul zand, korte maar steile hellinkjes, dikke lagen roodbruine bladeren. En dat terrein zou er omgewoeld bijliggen als deze groep voorbij was…

Het vuur knapperde in het café-restaurant waar ze bijeenkwamen; de geur van het vuur werd alleen overtroffen door die van de koffie. Want het was koffietijd toen de eerste deelnemers, om 7.30 uur vertrokken op hun vrije zaterdag, binnenkwamen. Als vrachtwagenchauffeurs op een truckersdag parkeerden ze hun Trax in het te kleine café. Er is geen horeca opgewassen tegen 14 grote buitenstoelen als de Trax, met medeneming van minstens zoveel familieleden enzovoort.

De regionale tv had de vorige dag een item gewijd aan deze tocht. Een video-opname van de uitzending werd onder de koffie vertoond.

Maar om 11.00 uur ging de tocht, waarvoor ze waren gekomen, van start. De eerste 500 meter was nog verhard, maar daar zou het zo goed als bij blijven. Al gauw konden de fietsers een wijde boog maken over een fietspad, terwijl de Traxioten “binnendoor” konden, op de grens van bos en duin van de Lange Duinen. Op een open plek in het bos kruisten de twee routes elkaar. Nadat er gecontroleerd was of er iemand zoek was geraakt ging de meute weer verder, richting Korte Duinen. Om 13.30 uur verraste PermObil de groep in een restaurant met een keurig geserveerde lunch. Het binnenkomen duurde ongeveer 20 minuten, want zoals gezegd: er is geen horeca opgewassen tegen 14 grote buitenstoelen als de Trax. Maar ’t ging!

Na nog een poos in de enorme zandbak te hebben gespeeld (commentaar van een familielid: “’t Blijven toch kinderen, hè”) kwamen de 30 deelnemers weer in de buurt van het startpunt. Bij de fietsers werden opvallend veel tongen op de tenen waargenomen, bij de Traxen opvallend veel rode accu-indicatoren… Deze dag had de nodige energie gekost!

Oprijplaten, liften aan auto’s, overdekte aanhangers, een paardentrailer, het werd allemaal ingezet om de Trax weer mee te krijgen naar huis. Het afscheid was als dat van vrienden. “Tot in het voorjaar, in Limburg!!!” En gek, ze namen allemaal dezelfde kleur Trax mee naar huis: grijzig-bruin. Vanwege de laag modder.

.

Tot onze volgende wandeling,

Organisatie: Hans Lalkens