1e, Noorbeek

Endurance in Noorbeek. 17 mei 2003.

Na jarenlang behelpen met diverse scootmobielen kwam ik bijna drie jaar geleden in het bezit van een Trax. Een nieuwe wereld ging voor mij open. Eigenlijk een oude wereld daar ik, voordat ik ziek werd, ook al veel wandelde. Niet alleen onze omgeving (zuid-Limburg) is erg mooi, maar ook het grensgebied met Duitsland (de Eifel) en België (de Voerstreek en de Ardennen). De scootmobielen waren niet berekend op het sterk geaccidenteerde terrein.

Daar ik zo tevreden ben over mijn Trax bestond bij mij al enige tijd de behoefte om mijn ervaringen met anderen te kunnen uitwisselen. Een praktische oplossing hiervoor leek mij om een wandeling te organiseren voor rolstoelers die ook zo’n ding gebruikten. Met dat idee heb ik vervolgens contact gezocht met dhr. Sjang Willems van Permobil. Hij was vrijwel meteen te vinden voor mijn initiatief. Als geen ander wist hij dat dit een geweldige reclamestunt voor PermObil en met name voor de Trax zou betekenen. Iedereen zou kunnen zien hoe geweldig die rolstoel wel is.

Het idee begon vorm te krijgen. Per e-mail correspondeerde ik inmiddels met diverse rolstoelers. Dat resulteerde er in dat op zaterdag 17 mei j.l. een wandeling werd georganiseerd. Daar ik helemaal zuidelijk in Nederland woon lag het voor de hand dat die wandeling ook in mijn omgeving zou plaatsvinden. Zoals ik hierboven reeds vertelde vertoeven wij nogal vaak in de Belgische Voerstreek. Dat leek mij een uiterst geschikte plek om zoiets te doen. De omgeving is nogal heuvelachtig, een beetje ruw en met prachtige vergezichten. Kortom een prima locatie voor Trax-gebruikers. Aangezien er niet zoveel Traxen in Nederland zijn was ik al blij dat een zestal gebruikers hiervan bereidt en in staat was om helemaal naar het uiterst zuidelijke puntje van Limburg te komen. Naast deze zes kwam er ook een delegatie van PermObil met drie van deze rolstoelen om eens aan den lijve te voelen wat die Trax nou écht voor mogelijkheden had. Twee verkopers en een monteur vergezelden ons op onze tocht. Verder was er technische hulp in de vorm van een auto met materiaal en gereedschap die ons op diverse punten van de wandeling opwachtte. De verkopers wisten wél wat die stoel zou moeten kunnen maar hadden dat nog nooit zo, in levende lijve, ondervonden. Ook de monteur was razend enthousiast. Hij reed de hele dag met een “big smile” op zijn gezicht en begrijpt nu ook waarom die bodemplaat écht nodig is. Een van de rolstoelen was zelfs uitgerust met een heus aanhangwagentje. De oudere hond kan hier bij tijd en wijle op uitrusten terwijl de wandeling gewoon doorgaat! Ook op vakanties wordt die kar wel eens gebruikt voor bagage zoals jassen, stoelen en proviand.

Voordat de wandeling van start ging schonk Permobil iedere deelnemer en begeleider een pet én een lekker dik fleecejack. Joep, de benjamindeelnemer, was niet meer te stoppen. Nadat de monteur de acceleratie van zijn rolstoel enigszins had aangepast voelde hij zich als de jongste broer van Jos Verstappen! Vanaf Noorbeek ging het naar het Belgisch/Nederlandse gehucht Ulvend. De weg die we volgden ging over een oud Romeinse heerbaan die de grens tussen beide landen vormt. Na Ulvend vervolgden we onze weg richting Krimsdael. Begeleiders konden hier een stukje van de wandeling afsteken langs een pad dat wel erg moeilijk is voor rolstoelers. De rolstoelers konden “eindelijk” eens gassen. Nadat we een smal bospad afreden (ik hoorde achter mij enkele pogingen om het jodelen te oefenen) troffen we beneden weer de rest van de groep. Op dit weggetje vertelde een van de Traxers mij, hij had pas 24 uur zijn eerste elektrische rolstoel, dat er door die rolstoel krachten op hem werden losgelaten waarvan hij bestaan al lang niet meer wist.

Vanaf Krimsdael ging de weg naar het gehuchtje Veurs. Onderweg zagen we nog de ingang van de langste treintunnel van België (2 kilometer). In Veurs werd nog een terrasje “gepikt” bij een plaatselijke boer. Je blijft lachen als je die accommodatie ziet. Vooral het toilet was nog lang onderwerp van gesprek. Een hokje naast de mestvaalt voorzien van een plank met een gat erin was de sanitaire “luxe” van deze pleisterplaats. Het winkeltje, dat overigens door diezelfde sterk bejaarde boer en boerin word beheerd, lijkt wel honderd jaar oud en nooit aangepast aan modernere tijden. Heel Veurs lijkt wel een buitenluchtmuseum. Prachtige vakwerkhuisjes waarvan sommige weer vakkundig gerestaureerd zijn. Vanuit Veurs ging het via een veldweg naar Sint Pietersvoeren. Hier werden we weer opgewacht door de servicewagen van Permobil.

De aangeboden koeken en frisdrankjes werden niet afgeslagen. Het aan de overkant van onze stopplaats gelegen eeuwenoude kasteeltje, de Commanderie, ziet er schitterend uit. Naast de Commanderie liggen de gelijknamige vijvers waar forellen gekweekt worden. Het feit dat je hier slechts enkele kilometers over de grens bent maar je het gevoel geeft dat je ergens in Frankrijk bent laat je niet los. Vanuit Sint Pietersvoeren ging het over veldwegen naar het naburige Sint Maartensvoeren. Aan weerskanten van dat pad zijn diverse vossen- en dassenholen. Bij het graven van die holen werd er veel zand over de paden gegooid. Soms wel tot 1 meter hoog. Jammer genoeg zijn deze hopen onlangs grotendeels weer recht getrokken.

In Sint Maartensvoeren kon men kiezen; ofwel de moeilijke route over een pad dat bezaaid was met vuurstenen waarover een bronnetje rijkelijk water liet vloeien, ofwel over de geasfalteerde weg die ook nog iets korter was. De meeste rolstoelers kozen natuurlijk voor de eerste mogelijkheid. Na ongeveer een kilometer kwamen de groepen elkaar weer tegen. Opnieuw werd de vraag gesteld: welke weg nemen we nú? De keuze was praktisch gelijk aan de vorige met dat verschil dat het moeilijke pad nu écht steil bergop zou gaan. De tweede keuze ging weer over de asfaltweg. Je hoeft bijna niet te vragen voor welk pad de Traxers kozen. De nieuwe Trax, waarover ik reeds melding maakte, kwam praktisch zonder stroom te zitten.

Na enkele pauzes, waarin de stroomleverancier zich enigszins kan herstellen, bleek dat er toch nog stroom genoeg aanwezig was om de weg weer te vervolgen. (Zo’n nieuwe accu heeft wel enkele oplaadcyclussen nodig voordat hij volledig kan opladen.) Op het vlakke stuk is er flink wat gelachen. We moesten namelijk een behoorlijke plas water en natte modder oversteken. Vooral de mensen van Permobil zorgden voor behoorlijk wat hilariteit toen er iemand volgas door die prut reed. Dit was zelfs zo leuk dat men het nog eens overdeed maar dan met z’n tweetjes tegelijk! Ze hebben het geweten. Nat tot aan hun middel moesten zij verder. Ook Joep, inmiddels wat vertrouwder geworden met zijn Trax, wilde op de foto terwijl hij door dat modderbad ploegde. Hij werd tot aan zijn knieën nat.

Terug op de begaanbare weg vervolgden we onze weg naar “het Bakhuis” te Ulvend. Daar troffen we de overige wandelaars weer. In “het Bakhuis”werden we door Permobil getrakteerd op een consumptie en een lunch. Zelf kom ik regelmatig in deze gelegenheid en weet hoe keurig verzorgd er alles is. De anderen waren dat met mij eens en hadden veel lof over de gepresenteerde drankjes en het eten. Een puur contrast met de “accommodatie” van het boertje in Veurs.

Tijdens deze pauze haalde de mensen van Permobil maar liefst 5 acculaders tevoorschijn. Dat bleek ook wel nodig want sommigen hadden dusdanig met hun rolstoel “gespeeld” dat er stroomgebrek ontstaan was. Na een uurtje vervolgden we onze weg terug naar Noorbeek. Doordat in Noorbeek, het vertrekpunt van onze wandeling, de voorbereidingen voor het jaarlijks schuttersfeest aan de gang waren, konden we niet meer terug naar ons vertrekpunt. De wandeling werd afgesloten vóór de werkplaats van Medireva, een bedrijf voor gehandicaptenartikelen. Onder het genot van de overgebleven koeken en drankjes van Permobil hebben we daar nog enige tijd zitten napraten en lachen over de tocht. Hier zijn ook de eerste afspraken gemaakt over een eventueel vervolg. Ondanks dat de wandeling hier officieel teneinde was werd er zelfs nog lang verder gelachen en verteld tot op de parkeerplaats waar onze auto’s stonden.

Mede dankzij de geweldige trekkracht en de off-road-mogelijkheid van de Trax is deze enduro-wandeling geslaagd, iets dat momenteel niet door welke andere rolstoel, die ik ken, ook maar te overtreffen valt. Maar ook de goede onderlinge vriendschap is ontstaan door het gebruik van de Trax.

Tot onze volgende wandeling,

Organisatie: Hein Pelzer