Traxiotendag Hellevoetsluis, 28 september 2008.
Het is de tweede keer dat ik een Traxdag mag organiseren en ik ben ook zoals bij de eerste keer behoorlijk nerveus, over het goede verloop van dit evenement.
Ik denk na over zaken zoals; kosten, afstand, sponsoring, media aandacht. Ik bekijk “oude verslagen” op mijn computer, spreek meermaals met de mensen die Betrokken zijn bij, “De Zeeland”, kan iedereen aan boord, is er ruimte genoeg, moeten er stoelen in de salon of moeten ze er juist niet staan, hoeveel deelnemers komen er en hoe zeker is dat. Speelt het weer ons parten of zou het misschien nog een Zondag mooi weer worden, eind September.
Kan iedere Traxioot met zijn/haar bijzondere handicap deelnemen aan deze tocht of moet ik dingen aanpassen in het programma, de route of de accommodatie. Moet ik ons van te voren nog aanmelden bij het Droogdok of het Brandweermuseum, moet ik een plaatsje bespreken voor alle deelnemers op het terras in de Kerkstraat en misschien iets te eten regelen voor de Traxioten die van “ver” komen
Allemaal vragen die door mijn hoofd hebben geraasd en toen was het ineens, Zondag 28 september 2008.
Zoals altijd tijdens Traxdagen, is mijn vriend Jos, weer mooi op tijd om me op te halen, dit keer hoefde hij slechts mijn transportrolstoel in te laden en gingen we afzonderlijk richting de vesting van Hellevoetsluis, hij met de auto en ik met mijn Trax. Natuurlijk waren er al een paar Traxioten aanwezig op het parkeerterrein bij restaurant Aquarius, het is de “vaste kern” van ons vriendenclubje, ik bedenk me dat ik “te laat” ben. Te laat om, mijn gasten te verwelkomen, maar ik word gelijk met veel enthousiasme opgevangen door mijn vrienden.
Een klein beetje stress valt van me af, ik kijk op mijn briefje met aanmeldingen en bespeur toch weer een beetje dat rare onderbuik gevoel, komen ze wel allemaal, wie is er en wie niet. Ik rijd een beetje ongemakkelijk heen en weer op het parkeerterrein maar dan eindelijk komt ook de rest van de Traxioten aan rijden en kunnen we aan boord, nog voor de tijd, die ik afgesproken heb.
We varen rond een uur of 11 uit, en gelijk komt dat onderbuik gevoel weer bij me terug, ik had een speech voorbereid maar krijg het niet uit mijn strot, ik kan het niet, maar ik ben blij dat de eigenaar van het schip me redt, hij heet iedereen welkom aan boord en vertelt wie de vaste werknemers en de vrijwilligers zijn. We varen het Haringvliet op en iedereen ontspant op zijn eigen manier, de één ligt op het voordek op de heerlijke kussens die daar neergelegd zijn terwijl een ander in de salon of op het middenschip aan de koffie zit en ik ga even met de lift naar het rolstoelvriendelijk toilet, heerlijk, even ontspannen.
Als ik weer boven kom en met een aantal mensen gesproken heb is het tijd om te eten. Even houden we met zijn allen een minuut stilte, om Traxioot van het eerste uur, Hans Lalkens te herdenken, hij heeft de strijd met zijn ziekte niet gewonnen, we verliezen met Hans een begenadigd Traxioot die ook als columnist bij het blad Support velen van ons geïnspireerd heeft om een Trax aan te schaffen. De kok heeft zich uitgesloofd en het “eenvoudige menu” valt erg in de smaak bij de Traxioten. Soep en luxe broodjes met kroketten, het eten is perfect, iedereen geniet. We varen nog een poosje en terwijl ik me opmaak voor de middagwandeling, rekenen de Traxioten hun drankjes af aan de bar.
Rond 13.30 uur legt zeilschip “De Zeeland” aan, aan de rolstoelvriendelijke steiger, net achter Lichtschip “de Noordhinder”, en de Traxioten maken zich op voor een mooie route over de vestingwallen van Hellevoetsluis. De honden kunnen los gelaten worden want die willen na 2,5 uur op het water best wel even rennen, ze genieten zichtbaar. Het is altijd weer bijzonder om te zien hoe al die honden, die elkaar soms slechts 2 maal per jaar zien, zonder problemen met elkaar omgaan.
Wil van Balen, de fotograaf van de krant, en maakt een aantal foto’s van ons en dan gaan we verder over de vestingwal richting het bomvrij hospitaal, ook daar wacht de fotograaf ons weer op, hij schiet nog een paar foto’s en wij kunnen weer verder.
Halverwege de wandeling, net nadat we de weg overgestoken zijn bij de Brielse Poort, komen we aan bij het Droogdok Jan Blanken, ik ga even het bezoekerscentrum in en vraag of we met 38 personen door het hek aan de zijkant mogen, de vrijwilligers daar hadden gelezen in de krant dat de Traxioten Hellevoetsluis zouden aan doen en waren graag bereid mee te werken. We kregen een mini-rondleiding en hadden zelfs even de tijd om de honden te laten drinken en een aantal mensen nuttigden een drankje op het terras. Verder kon de wandeling weer, achter het droogdok langs en richting Fort Harlem, pas daar werd de wandeling echt interessant voor de Traxioten want hier konden ze over de bunkers rijden. De begeleiders die niet meer verder wilden/konden lopen, kregen de mogelijkheid om naar het terras aan de Kerkstraat te gaan, terwijl de Traxioten nog even een halve ronde buiten de vestingwallen konden gaan maken.
Net buiten de vesting ligt het vakantiepark Cape Helius en daar hebben de Traxioten de kans om zich even uit te leven op het strandje, Michèle heeft problemen met zijn Trax en even lijkt het of hij vast zit maar door nog onbekende oorzaak stopt de Trax iedere keer, gelukkig kunnen we verder en rijden over het terrein van Cape Helius richting de “Goudkust” van Hellevoetsluis. Door het park gaat het weer richting de Brielse Poort en gaat mijn telefoon, of ik even door wil geven dat de telefoon van Alexander gevonden is, hij weet zelf nog niet eens dat hij zijn telefoon verloren is. Zijn vrouw is dolgelukkig dat er “toch nog” eerlijke mensen bestaan, we maken een afspraak met de vinder over het terugbezorgen van de telefoon en rijden de vesting in. Langs de haven gaan we dit keer en uiteindelijk treffen we de begeleiders weer op het terras aan de Kerkstraat.
De rit zit er op, hij is geslaagd en er zijn geen ongelukken gebeurd noch heeft iemand echte pech gehad met zijn Trax, ik haal opgelucht adem en geniet van een welverdiend biertje. De stress vloeit uit mijn lichaam, ik drink nog een biertje en maak aanstalten om weg te gaan, ik roep nog naar de andere Traxioten op het terras maar die zijn zo in gesprek verwikkeld met elkaar dat ze niet horen wat ik zeg, alle andere terrasbezoekers kijken me vreemd aan en ik besluit om dan toch maar naar huis te gaan.
Bedankt Traxioten, Permobil, Zeilschip de Zeeland en Droogdok Jan Blanken.
Graag tot de volgende Traxiotendag,
Organisatie: Wouter J. Roelofsen
