Het verhaal van Michiel van Zon

Beste lezer,

Mijn naam is Michiel van Zon. Ik ben geboren in het jaar 1949 en woonachtig in Tilburg. Sinds het overlijden van mijn lieve vrouw ben ik een alleenstaande (pleeg)vader van twee kinderen en opa van drie kleinkinderen. Ik ben opgegroeid met de natuur en, als het maar even kan, ben ik in de natuur te vinden. Mijn maatje van kinds af aan is de fotocamera. Van beroep was ik truck- en touringcarchauffeur. Tot op de dag dat mijn lichaam het totaal begaf, en ik in een elektronische rolstoel terecht kwam.

De eerste rolstoel was een Power Teck van de fa. Sunrise. De tweede een Puma Booster van de fa. Moving people. Beide rolstoelen voldeden niet aan mijn wens om met de (video)camera’s de bossen, de natuur, in te gaan. Om de haverklap stond ik stil met storingen of kapotte motoren. Het is geen pretje als je met je rolstoel vast komt te zitten in de bossen en je jezelf maar moet zien te redden met een touw om een boom en om de achterwielen, om zo weer via het touw uit het gat te rijden. Ook is het geen pretje als je door de slechte vering door elkaar gerammeld wordt. Dan ga je zoeken naar een oplossing.

Op de Support dag in mei 2004 zag ik de Trax. Dat was liefde op het eerste gezicht. En daar wilde ik iets meer van weten terwijl ik eigenlijk al wist dat het de Trax zou gaan worden. Ik kwam, na een telefonisch gesprek met een van de medewerkers van Permobil, terecht op de prachtig verzorgde site van Hein Pelzer (tegenwoordig verzorgd Michèle de site en is Michiel moderator op het forum) en dus Traxiotenclub boordevol met info over de Trax.

Maar mijn wil is geen wet, zeker als het gaat om de aanvraag tot het verkrijgen van de fel begeerde Trax. De aanvraag voor de Trax deed ik in mei 2005 bij het WVG in Tilburg. De WVG ambtenaar vroeg mij waarom en waarvoor ik de Trax wilde gebruiken, en dat verhaal op papier te zetten. Mijn antwoord was kort, “Ik wil net als gezonde mensen met de (video)camera’s naar de bossen en het ruige terrein in, naar de buiten festiviteiten.” Vervolgens heb ik een consulent van afd. Mee te Tilburg verzocht om mij bij te staan. Met Luc Knobben van Permobil, de WVG ambtenaar, en de consulent van “Mee” ben ik gaan praten bij Welzorg voor een vervanging van de Puma Booster.

Dat viel niet mee omdat Welzorg wéér met een Puma Booster over de brug kwam en de Trax afkraakte als zijnde “zeer storing gevoelig”. Voor een Trax moest ik weer de nodige medische keuringen ondergaan volgens Welzorg. Tenzij ik akkoord ging met de “Puma Booster” van de fa. Moving people of de “G40” van de fa. Invacare. Dit heb ik niet geaccepteerd en heb voet bij stuk gehouden, omdat ik alle mogelijke keuringen al achter de rug had, en medegedeeld dat Welzorg zich diende te houden had aan de voorgeschreven aanpassingen. Besloten werd dat ik de Trax en de G40 14 dagen zou gaan uit proberen.

Op 7 juli 2005 was het zover ik mocht de Trax 14 dagen gaan uitproberen. Eindelijk 14 dagen genieten van de mooie natuur. Na 51 jaar weer naar de vennen en dwars door de bossen van Oisterwijk zonder dat ik vast kwam te zitten! Eindelijk een rolstoel waar ik niet door elkaar gerammeld werd dankzij de goede stoel en de zeer goede vering. In de woning, winkels en supermarkten was het even wennen aan de grotere draaicirkel van de Trax, maar dat schepte geen échte problemen. Toen ik ‘s-avonds de accu’s van de Trax wilde opladen bleek de lader kapot te zijn. Nadat ik de volgende ochtend met Permobil belde stond, binnen 2 uur, Luc Knobben met een nieuwe lader voor de deur. Dát noem ik nou een geweldige service maar wetend dat deze service binnen zo’n korte tijd niet altijd mogelijk kan zijn. Na 14 dagen kwam een eind aan een fijne eerste kennismaking met de Trax. Ik heb mijn bevindingen over de Trax op papier gezet en die afgegeven bij de ambtenaar van de WVG.

In augustus mocht ik de “G40” gaan testen. Deze was van het bouwjaar 1998 en “gloednieuw” en kwam uit de mottenballen van het depot van Invacare. Die kennismaking is een regelrechte ramp geworden voor de door Welzorg zo aangeprezen “G40”. Binnen 50 km begaven de automatische transmissie, de servomotor van de besturing, de magnetische- en mechanische-remmen het én daarbij waren ook nog eens bedrading en kabeltjes los getrild. Mede door de kapotte remmen en servobesturingsmotor was de “G40” een ongeleid en dus onbestuurbaar projectiel geworden. Dit alles gaf mij voldoende redenen om, na 3 dagen testen, naar de fa. Invacare en het WVG te bellen. De fa. Invacare wist mij te vertellen dat de “G40” binnenkort niet meer gemaakt wordt. Van de ambtenaar van het WVG en medewerker van de fa. Invacare kreeg ik de goede raad om te stoppen met het testen van déze levensgevaarlijke stoel. Ik heb mijn bevindingen over de “G40” op papier gezet en afgegeven bij de ambtenaar WVG.

Hierbij schreef ik o.a.: “Ik heb gereden zonder problemen met vrachtwagens en touringcars. De kleinste vrachtwagen was 7.5 meter, en de grootste 25 meter, 80 ton. De G40 is het kleinste voertuig waar ik mee heb gereden maar deze gaf grote problemen, de G40 is levensgevaarlijk voor mij” In oktober 2005 volgde de (aan)passing van de Trax door Luc Knobben (van Permobil) in bijzijn van de revalidatie specialist van gem. Tilburg, een ambtenaar van de WVG en consulent van afd. “Mee” van Tilburg en een medewerker van Welzorg. In oktober 2005 kreeg ik de beschikking, c.q. goedkeuring van de WVG van Tilburg. Mijn vreugde kon niet op toen ik op 2 december 2005 de Trax in mijn bezit kreeg. Voor mij is er een nieuwe wereld opengegaan dankzij de Trax, de Traxiotenclub, Permobil, de WVG van Tilburg en de afd. Mee in Tilburg.

Michiel…..