Het verhaal van Marion Niessen

Beste lezer,

Laat ik me even voorstellen; Ik ben Marion, 51 jaar oud, woon samen met Cor, samen hebben we 5 kinderen en het 6e kleinkind is onderweg. We wonen nu in Drenthe maar ik ben geboren en getogen in Brabant.

In april 2001 heb ik een ongeluk gekregen en daar posttraumatische dystrofie aan over gehouden. Eerst alleen in mijn linkerhand en arm wat zich uitbreidde naar mijn rechterarm en rechterbeen.

Medio mei 2001 zei mijn revalidatiearts dat het raadzaam was om een rolstoel te gaan gebruiken om de schade in mijn been zoveel mogelijk te beperken. Stokken of wat dan ook waren uit de boze want ik kon immers mijn handen en armen niet gebruiken.

Toen ik een Booster Puma kreeg, had ik het gevoel dat ik de vlag wel uit kon hangen, ik was weer mobiel. Toch kwamen hier ook beperkingen om de hoek kijken. Toen ik uit gerevalideerd was en mijn beperkingen had “geaccepteerd” begon ik de wereld weer te verkennen. Kinderkopjes, strand, bossen, heuveltjes etc. waren woorden die de Puma niet kende en mijn lijf keurde dat gehobbel ook af. Mijn huis paste ook niet meer, het moest op allerlei fronten worden aangepast, omdat ik achteruit ging, wat de WVG van mijn toenmalige gemeente niet zo’n best idee vond en ik kreeg een verhuisprimaat. Iedereen kent de situatie wel wat er dan allemaal gebeurt dus dat hoef ik hier niet nog eens te vertellen. Wij op zoek naar een huis wat ons paste. Zo kwamen we in het mooie Drenthe.

Van de ergotherapeut uit het revalidatiecentrum kreeg ik de folder van de Trax. Zij had er een hard hoofd in dat deze verstrekt zou worden maar het zou een oplossing zijn voor mijn allergrootste probleem, het trillen en schokken van de Puma wat mij onnodig extra veel pijn gaf. De nieuwe gemeente wilde mijn rolstoel niet van de oude gemeente over nemen. Sinds februari 2005 was het een passen en meten met scootmobiels, “normale” elektrische rolstoel waarin gemeente en ik (met steun van arts en team) lijnrecht tegenover elkaar stonden. Uiteindelijk, na bezwaarprocedures ’s en veel frustratie werd het groene licht gegeven voor een passing met de Trax. Natuurlijk, de Trax bewees zichzelf. Kinderkopjes, heuveltjes etc. waren niet meer bedreigend voor mij en de ambtenaar zag het verschil.

Op 25 mei 2006 mocht ik de Trax op gaan halen in Helmond en gingen wij meteen door naar Hongarije waar ik zou gaan kuren in een thermaal bad. Wederom bleek de Trax dat te zijn wat werd aangeprezen in de folder; een werkpaard. Ondanks alle regen en modder kon ik daar rijden waar de Puma mij allang had laten staan. Natuurlijk, het was even wennen, het is anders sturen als met de Puma maar wat ben ik gelukkig dat ik weer in staat ben om te kunnen genieten van al het moois in de natuur maar ook in een heuvelachtige stad zoals bijv. Budapest met een minimum aan trillingen ( en dus pijn) en een maximum aan comfort.

Ik hoop dat ik op de volgende Traxiotendag nog veel meer ontdek maar het is nu al geweldig en ik ben blij dat iemand mij op de Trax attendeerde en dat mijn huidige gemeente het belang zag wat de Trax voor mij kon betekenen.

Groetjes

Marion…..