Het verhaal van Hein Pelzer

Beste lezer,

Het een en ander hebben jullie natuurlijk al op de site over mij kunnen lezen.

Ik ben nu 59 jaar en sedert zo’n 38 jaar getrouwd met Tiny. Sedert zo’n 16 jaar geleden ben ik bekend met MS. Ik werkte tot voor kort nog 12 uur per week op kantoor bij het ABP (Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds) te Heerlen. Ons huwelijk is kinderloos gebleven maar we hebben wel vele “bloedjes” van honden gehad. Alleen al tijdens ons huwelijk hebben we nu al onze negende en tiende hond. Meestal waren dat er twee tegelijk. We hadden er zelfs enkele jaren drie in huis. Achtereenvolgend waren dat: 2 Boxers, 2 Ierse Wolfshonden, 4 Deerhounds en nu hebben we een Cairnterrier en een Bearded Collie.

Die honden zijn wel één van onze grootste hobby’s. Doordat ik gebruik kan maken van mijn Trax hebben we de draad van het wandelen weer écht goed kunnen oppakken. Voorheen moest ik me enkele jaren behelpen met scootmobielen. Van kind af aan ben ik altijd omgeven door honden. Daardoor is waarschijnlijk ook mijn voorliefde voor het wandelen ontstaan. Gelukkig wonen wij in een bijzonder mooie omgeving (Zuid-Limburg). Tevens kunnen wij van hieruit ook makkelijk België (de Voerstreek en de Ardennen) en Duitsland (de Eifel) tot ons wandelgebied rekenen. Wij genieten van het buitenleven. Het is zeer rustgevend en ik heb het gevoel dat het mijn ziekte (MS) ten goede komt.

Toen ik nog goed ter been was had ik, achtereenvolgend, verschillende motorfietsen waarmee wij regelmatig op pad waren. Die hobby heb ik helaas ter zijde moeten schuiven. Ook aan tuinieren werd veel aandacht besteed. Jammer genoeg ben ik ook daarvoor thans van anderen afhankelijk wat het onderhoud betreft. Zo heb ik in de loop van de tijd wel meer hobby’s moeten opgeven, zoals tekenen, modelauto’s, body building, fotograferen en gitaarspelen. Het fotograferen heb ik inmiddels weer, in mindere mate, op gepakt.

Gelukkig vind ik telkens weer andere bezigheden die ik wél nog kan. Je moet immers kijken naar wat je nog kunt en de rest kun je beter vergeten. Een van mijn slogans is wél: Als je wil winnen moet je het een kwartier langer volhouden dan je tegenstander. (Dit schijnt een kreet van de oude Napoleon te zijn geweest). Waarmee ik wil zeggen dat je niet te snel moet opgeven of bij de pakken gaat neer zitten.

Vooral de PC zorgt er voor dat ik me niet verveel op regenachtige dagen. Sedert kort ben ik ook in de ban van GPS-systemen. Mijn bedoeling was het om me te gaan bezig houden met “geo-caching”.

Daarmee zoek je, door middel van geografische coördinaten en met gebruikmaken van een GPS-toestel, een bepaalde route die door anderen is vastgelegd. Een soort van moderne uitgave van schatgraven. Hierdoor kom je vaak op de meest vreemde en mooie plekken. Hoewel je met de Trax een flink eind kan komen is het helaas voor rolstoelers bijna niet te doen. Misschien dat er in de toekomst ook routes voor niet-valide mensen worden vastgelegd! Als ik het niet zo druk had zou ik er zelf wel mee willen beginnen.

De grootste hobby, na mijn honden en het wandelen, heb ik door het oprichten van het Traxiotenclub gevonden. Daarbij moet je vooral denken aan het onderhouden van deze site. De vele mailtjes, die ik daardoor krijg en beantwoord, houden mij van de straat!! Doordat ik o.a. de ledenadministratie bijhoud heb ik ook regelmatig contact met de andere Traxioten. Als ik ergens géén spijt van heb dan is het wel dat ik het initiatief hiertoe genomen heb. Fantastisch gewoon als je ziet hoe hecht dit groepje is. Gewoon een informeel clubje waar de gezelligheid van afstraalt. Fijn dat ik hierdoor iets kan doen voor lotgenoten.

Natuurlijk ben ik ook blij met de aandacht van Permobil-Nederland te Helmond. Doordat zij een goed product verkopen én goede service leveren is dit groepje ontstaan. Kun je jezelf, als bedrijf, betere reclame wensen? Daar kan geen advertentie tegenop!! En wij? Wij zijn blij dat we gebruik kunnen maken van dat product “de TRAX” en de door hun geleverde service!

Ik ben bijzonder trots op de Traxiotenclub en vooral ook op jullie. Zonder jullie waren er geen Traxioten!!

Tot slot wil ik mijn echtgenote (Tiny) bedanken voor het vele extra werk wat zij verzet hetgeen veroorzaakt wordt door mijn ziekte.

Hein….

  P.S. Deze tekening werd door een basisschoolleerling gemaakt na een bezoek met ons vrijwilligersgroepje. (let vooral op de vlammen)