Het verhaal van Ron Odekerken

Beste lezer,

Mijn naam is Ron Odekerken en ben op dit moment (2005) 39 jaar jong! Gehuwd met, en tevens steun en toeverlaat, Leonie en verder hebben we nog een zoon, Pim van bijna 7 jaar.

Sinds 1998 ben ik in de mallemolen van ziek en mindervalide zijn terecht gekomen. Voorheen was ik op diverse fronten werkzaam. Als bloembinder afgestudeerd, werd ik even werkzaam in de verpleging. Na die periode kon ik amper werk vinden. Ik ben toen een hele andere weg ingeslagen. Ik zette een benzinestation op dat ik als zetbaas overnam. Nadat in 1994 het milieubeleid dusdanig werd aangescherpt en daardoor niet meer rendabel was, is dit servicestation gesloten. Helaas! Echter, na een week had ik weer een baan als algemeen medewerker bij het Congrescentrum Rolduc in Kerkrade. Ik was hier verantwoordelijk voor horecavoorbereiding, audiovisueel/facilitair medewerker, receptiewerk/nachttelefoon, en ik kan nog wel even doorgaan!

Als workaholic nam ik deze baan zeer serieus op en was, bij wijze van spreken, 24 uur per dag beschikbaar. Ook omdat ik op het complex woonachtig was/ben kon ik moeilijk een scheiding maken tussen werk en privé. Dit ook voor wat betreft de werkgever en de werknemers! Dit leidde in ’98 er toe dat ik in een heftige Burn-Out terecht kwam. Een zeer moeilijke periode waarvan ik me weinig meer herinner. Na zo’n 8 maanden werd ik weer ‘wakker’ en bleek dat ik gelijk weer op de zelfde voet verder wilde.

Mijn lichaam trok aan de noodrem. Bij een vrij simpele beweging kreeg ik een scheut in mijn onderrug. Hier begon mijn mobiliteitsprobleem. In eerste instantie bleek ik een hernia te hebben. Volgens mijn neuroloog was het belangrijk om deze met spoed te opereren, zeker na mijn “buiten spel” tijdens de burn-out. De orthopeed die de operatie moest doen, was echter anders van mening en opereerde me eigenlijk met tegenzin. Achteraf bleek dat hij alleen wat weefsel had verwijderd en de hernia had laten zitten. Dit met gevolg dat 2 weken nadien de hernia weer opspeelde. Tevens had hij zo onfatsoenlijk gewerkt dat het littekenweefsel ook tegen de zenuwbanen begon te duwen.

Na maanden van strijd, pijn en functieverlies; veel foto’s, scans en ziekenhuizen te hebben bezocht, vonden we ( mijn neuroloog en wijzelf) het wel welletjes.

Ik lag inmiddels in een ziekenhuisbed, thuis in de woonkamer. Volledig geïmmobiliseerd en zwaar onder de morfine. Incontinent ging ik naar het AZM te Maastricht. Na een opname van 3 dagen vertelde men mij dat ik niets had….ik was een aansteller! Dit was de bekende druppel die de emmer deed overlopen. Mijn neuroloog nam met spoed contact op met zijn professor in Utrechts AMC. Daags nadien was ik daar op de poli. Na een onderzoek en het bestuderen van alle foto’s, die in Maastrichtse ziekenhuis gemaakt waren, lag ik de dag nadien op de operatietafel. Deze operatie was het begin van een reeks die me maakte tot wat de huidige situatie is. Mijn onderrug is gedegenereerd en er zijn geen oplossingen meer. Veel pijnstillers houden me op dit moment een beetje op de ‘been’. Tussentijds begon mijn schildklier moeilijk te doen en ook een verdacht van reuma/ fybromyalgie maakte zich meester over mijn lichaam.

De Trax.

Na vele en diverse modellen scootmobiels te hebben gehad ben ik eigenlijk vanaf de laatste Supportbeurs overtuigd geraakt dat de Trax MIJN vervoersmiddel moet zijn. Op een beurs, in 1999, had de Trax mijn aandacht al getrokken. In de daarop volgende perioden droeg ik dit al aan bij de Wvg, maar er werd onmiddellijk een streep onder getrokken. De site van Hein (Traxioten) met al zijn adviezen, mijn eigen onderbouwing en de inmiddels opgebouwde kennis van regelgeving, plus het op hoog niveau uitspelen van de afdeling Wvg heeft er na lange strijd toe geleid dat ik een Trax krijg middels de gemeente Kerkrade.

In het totaal heeft het van januari 2005 tot en met begin maart 2005 geduurd voordat de kogel door de kerk was. Met alle inzet wordt er nu aan gewerkt dat ik de Trax vóór de aankomende wandeling in Oostvoorne in het bezit heb én dat hij is ingereden! Bloed, zweet en tranen heeft het gekost, maar uiteindelijk heeft deze inzet er wel toe geleid dat Ik “DE” stoel krijg en daarmee mijn leefwereld kan terugwinnen. In mijn “mobiele” tijd was ik steeds actief met wandelen, de natuur, de scouting en veel vrijwilligerswerk.

Mijn woonomgeving laat voor een natuurliefhebber weinig te wensen over. Door mijn mindervalide periode heb ik hier al jaren geen ‘gebruik’ van kunnen maken. Samen met mijn echtgenote en een pionierende zoon zal het met de Trax, nagenoeg, een leventje worden als weleer. Er zullen zich vrijwel geen belemmeringen meer voordoen wat bereikbaarheid betreft.

Mijn grootste hobby is het werken aan en rijden in de oldtimers van DAF personenauto’s. Dit heb ik noodgedwongen moeten beperken, maar er zijn nog altijd 2 DAFJES aanwezig. Verder heb ik me de laatste jaren gestort op het bouwen en repareren van Pc’s en GSM’s. Vooral ook om oudere objecten actueel te houden en weer100% in orde te maken. Dit doe ik vooral voor ouderen, mindervalide en minder bedeelde mensen. Voor de rest leren we ons zeker nog wel kennen bij de diverse bijeenkomsten van de Traxioten.

Ron…..