Het verhaal van Linda ‘Mouse’ Mons

Beste lezer,

Mijn naam is Linda Mons, ik ben 42 jaar en getrouwd met Gert, en moeder van twee kinderen. De oudste is 22 de jongste 20. Ik woon in Brabant in de buurt van Eindhoven.

Sinds 1997 heb ik een Booster-Trophy gehad, en sinds vandaag, 04-02-2005, ben ik in het bezit van een Trax. Voor mijn longen verblijf ik regelmatig in Davos in Zwitserland. Tijdens mijn laatste opname daar in het N.A.D. ben ik met mijn booster voor enorme problemen komen te staan. Mijn stuurpoot brak af terwijl ik de helling af ging. Ik heb het een paar keer gehad dat ik de heuvel niet op kon zodat ik naast de Trophy strompelde en probeerde zo boven te komen. De Trophy is gewoon gevaarlijk in de bergen en heuvels, maar ja, je moet wat.

Totdat ik vorig jaar op de Supportbeurs de Trax zag. Ik was er gelijk gek van. En heb het aan mijn revalidatiearts in Eindhoven voorgelegd. Ze zei; “dit gaan we met de ergotherapeut bekijken, en we zullen zien of dit wat voor jou is”. Luc Knoben van Permobil werd benaderd en hij kwam ook naar het revalidatiecentrum. Van hem mocht ik de Trax twee weken uitproberen. Mijn ergotherapeut zei; “Dít is echt iets voor jou, zeker als je weer naar Davos moet”.

Ik kon op de Trax veel langer zitten dan op mijn Trophy, en ik was echt helemaal gek van die “machine”. Toen die twee weken om waren werd de Trax weer opgehaald. Daar baalde ik dan ook goed van. Maar de Ergotherapeut en ik gingen aan het werk om een goede motivatie naar de gemeente te schrijven. We vonden dat we een heleboel argumenten hadden, ik heb n.l. een ernstig probleem aan mijn botten en rug. De Trax heeft een goede vering en de stoel is geweldig. En ja, dan hadden we Davos nog dat is een AWBZ-instelling, dus dachten we, daar kan de gemeente niet om heen. Maar dat deden ze dus wél,…..de zorgplicht gaat voor de Wvg tot het verplaatsen in eigen woonplaats. Daar hoort Davos dus niet bij. Voor mij onbegrijpelijk maar ja,……dat zijn onderhand wel meer dingen. We andere elektrische rolstoelen gepast, maar er was er voor mij geen één die kon tippen aan de Trax! En mijn revalidatiearts zei ook; “Ga voor die Trax en niets anders!! Dus bleven we aandringen,……maar de gemeente vond hem te duur.

Het gekke hiervan is dat je dan stoelen moet passen die gewoon helemaal niet voldeden aan de voorwaarden die mijn arts, ergotherapeut en natuurlijk ikzelf stelden. Maar ik probeerde ze maar weer uit,……….ja je moet wat. Argonaut en de Wvg bepalen, en je eigen artsen ….. staan buiten schot.

Ik moet zeggen dat ik daar erg verontwaardigd om was. Iedereen stopt er tijd en moeite in maar dan wordt er door de Wvg toch een eigen plan getrokken. Want het probleem was het prijskaartje dat aan de Trax hing. De laatste rolstoel die ik uitprobeerde heeft mij lichamelijk erg veel ongemak bezorgd. Een rondje van vijf minuten betekende een paar dagen plat in bed en bovendien had ik heel veel pijn. Toen ik ook plotseling erg ziek werd ben ik door Gert naar het ziekenhuis gebracht. Ik lag gelijk op de o.k., en wat bleek? Ik had een ernstige buikvliesontsteking waardoor ik heel lang in het ziekenhuis verbleef. Mijn blindedarm was al een paar dagen geleden gesprongen en ik voelde mijn buik niet meer. Alleen mijn benen en rug voelde ik en die deden ontzettend zeer. Ik was ernstig ziek.

Toen ik weer uit het ziekenhuis kwam heb ik gelijk de Wvg gebeld en gezegd dat ik geen rolstoelen meer wenste te passen!! Elke rolstoel, die ik van hun tóch nog moest passen, sleepte ik mee naar het revalidatiecentrum waar ik mijn arts ernaar liet kijken en om advies vroeg. Ik vertelde dat ik door al dat gepas gewoon de controle over mijn lichaam aan het verliezen was en, van de pijn, niets goed meer kon voelen. Het waren gewoonweg ongeschikte rolstoelen voor mij. De regel van Wvg “goedkoop en adequaat” betekende voor mij uiteindelijk bijna “leven of dood”. De juffrouw van Wvg, die ik vervolgens belde, was erg onder de indruk van mijn verhaal. Dezelfde middag nog kreeg ik een telefoontje van haar terug. Ze had Argonaut gebeld en ……ik kreeg mijn Trax!! Ik hoefde geen andere rolstoelen meer te passen en ook niet meer voor controle naar Argonaut.

Aan de ene kant was ik dolblij aan de andere kant ook iets verontwaardigd. Nú kon het ineens wél?? Ik heb ze ook verteld; “Ik kan jullie niet verantwoordelijk stellen voor wat er met mij gebeurd is maar het is mijn lichaam en ík ben daar verantwoordelijk voor. Ik had alleen nooit die ongeschikte rolstoelen moeten uitproberen”. Maar ja een andere keuze had ik niet.

Gelukkig, na een hoop ellende, begin ik langzaam weer op te knappen. En …. vandaag is hij dan geleverd, mijn Trax. Na negen maanden is het dan eindelijk zover. Phf…..maar ik ben blij dat ik volgehouden heb. Ik heb ook veel te danken gehad aan mijn revalidatiearts en ergotherapeut. Van mij mag het voorjaar worden! Ik heb zin om er dan met de Trax op uit te gaan. Verder ben ik ook zeker van plan naar de eerstvolgende Traxiotendag te komen. Iedereen die ook met een aanvraag voor een Trax bezig is wens ik VEEL SUCCES toe!!

Linda…..