Het verhaal van Pim de Graaf

Beste lezer,

Hoi, Traxioten, toekomstige Traxioten en aanverwante zwervers.

Graag stel ik mij aan jullie voor: Pim de Graaf, wonende in Andijk, 64 jaar jong, getrouwd sinds 44 jaar met Ria, naast de drie kinderen die wij reeds lang hebben, en onze drie heerlijke kleinkinderen, hebben wij sinds 7 jaren ook nog een zeer behaard kind als achter-nakomertje er bij gekregen, ons Berner Sennentje Anjou.

Anjou gaat overal mee naar toe, visites, vakanties, wandelen, winkelen, restaurantbezoek, noem het maar op. Met mijn vorige elektrische rolstoel kon ik Anjou onderweg niet bijhouden. Nu met mijn Trax liggen de zaken omgekeerd, Anjou kan mij niet meer bijhouden. Om deze reden heb ik dan maar besloten, zoals meer Traxioten, een karretje achter de Trax te binden, zodat Anjou op een min of meer comfortabele manier haar baasje kan begeleiden. De Trax “merkt” hier tot mijn verwondering niets van, snelheid en accu/rij bereik worden niet merkbaar beïnvloed. Tijdens Trax tochten met de Traxioten club, kan ik net zo snel rijden en even lang met mijn acculading doen, als andere Traxen zonder aanhang.

Zoals inmiddels wel duidelijk zal zijn, is mijn enthousiasme voor de Trax groot en zo mogelijk nog steeds groeiende. Wat ik allemaal al met mijn Trax “uitgevreten” heb, is onvoorstelbaar. Door bossen, dwars door de hei, over keien, tegen steiltes op, over het strand, bedenk het maar. Helemaal een vervanging voor een paar gezonde benen is het niet, maar geen middel benadert het zo, als mijn vriend de Trax. Alleen in zeer los zand lukt het nog niet goed, maar zelfs daar wordt aan gewerkt, naar ik begrepen heb.

Misschien ben ik wel het oudste Traxioten lid, zo niet, dan toch bijna. Misschien een leeftijd, om “het wat rustiger aan te doen”, vooral als gehandicapte/chronisch zieke. Niets is minder waar. Voorheen had ik een elektrische rolstoel, die ook al niet de aller sloomste was, echter met mijn Trax voel ik mij vaak weer als een jonge hond (komt mooi uit voor Anjou). Maar toch : als gehandicapte/chronisch zieke, gaat nu het leven niet meer zoals het “moet”. Ik was “gek” van zeilen, speelde in bands en had als divisie manager bij een heel groot installatie bedrijf een heel leuke job. Dit alles ben ik nu kwijt.

Onder het motto : “als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat”, heb ik toch andere (plezierige-) bezigheden gezocht. Dit is toch wel lastig, als “het lijf” het telkens op meer en andere “fronten” laat afweten. Telkens moet je dan weer je activiteiten bijstellen naar de mogelijkheden, die dan nog resten. Behalve het feit, dat ik door het bezit van een hond iedere dag de deur wel uit moet, is mijn Trax een enorme stimulans, om niet “achter de geraniums te blijven zitten”.

Wij wonen vlak aan het IJsselmeer. Water (zoals ook mijn zeilverleden) is voor mij een punt van rust en tevens altijd boeiend, altijd intrigerend. Mijn “rondje dijk” is onderdeel van mijn leven geworden, telkens hetzelfde en altijd weer anders. Wat mij naast dit alles toch van het hart moet, is dat wisselingen en progressie van aandoeningen niet meer te voorkomen of genezen zijn. Pijn medicatie helpt niet of nauwelijks. WAO’er worden betekende al een flinke stap financiële achteruitgang. Des te pijnlijker is het dan, van regeringswege steeds meer “geknot” te worden in de weinige mogelijkheden die je nog hebt. Minimale slaap per nacht had ik reeds ten gevolge van pijnen.

Nu wordt dit door dit kabinet nog versterkt ten gevolge van sociale en vooral financiële zorgen. Thuiszorg, medische kosten, medicijnen, behandelingen, auto, alles wordt “gepakt” van de kleine beurs, terwijl de royale inkomens zich steeds meer verrijken. Om mijn Trax te krijgen, heb ik op twee weken na een jaar moeten “vechten”. Compleet met “tig” verzoekschriften en verklaringen, commissie en rechtbank. De enige reden was, dat ambtenaren niet de moeite hadden genomen, zich echt op de hoogte te stellen van de WVG en het daarop gevolgde convenant 2002. Zij waren dus onvoldoende op de hoogte van de rechten die wij hebben. Recent ben ik (weer) toegetreden tot een gehandicapten platform. Hier merk ik weer, dat zogenaamd aan “het Convenant” aangepaste regels tekort schieten.

Voor “de Traxioten” voorzie ik derhalve “gelukkige rijtijden”, maar er zal “gevochten” moeten blijven worden, want ook een “eindeloze” Trax slijt en kent zijn einde.

Pim…..