Het verhaal van Karel Winkels

Beste lezer,

Sinds 9 juli ben ik de trotse berijder van een Trax en vanaf dat moment ging er een wereld voor me open . Deze wagens zouden ze verplicht moeten stellen voor iedereen die er geschikt voor is. Zonder zo’n kar te moeten is haast misdadig, maar goed dat is mijn idee daar over.

Voor dat ik de Trax kreeg had ik een gewone elektrische rolstoel en kwam al vaak Wouter tegen. Die vertelde van het gemak en mogelijkheden van de Trax en toen heb ik hem aangevraagd. Dat was van het eerste moment, ook de door de keuring gevraagde stoel, voor mij.

Sinds de levering, op 6 juli dus, ben ik samen met Wouter op ons mooie eiland Voorne-Putten steeds aan het rijden. We hebben, zoals te zien is op de foto’s een gevarieerd landschap. Strand ,duinen, een bos en veel polders.

Een rit op de rand van onze accuvermogen is al herhaaldelijk voorgekomen. Daarbij zijn we al op het strand geweest en hebben samen van alles geprobeerd en ook dingen waarvan we niet wisten of het kon. Zoals het strand op rijden en kijken hoe ver we konden komen. We moeten daar dikwijls veel bij lachen vooral omdat we altijd samen zijn en dus zonder hulp staan. Ook door het bos op ongeplaveide paden begeven we ons zoals je kunt zien. De Trax kan haast alles en dat maakt ons blij.

Wouter is steeds de ritten die wij maken aan het meten en mogelijkheden aan het bekijken voor de voorjaarsrit in 2005 die hij bezig is uit te zetten. Ik hoop dat jullie zo iets aan het verhaal bij de foto’s hebt. Gedeeld plezier is meer plezier, ellende kennen we allen genoeg.

Tot horens en misschien wel tot ziens.

Karel…..